Tekst: Rolf Mokkelbost – Melodi: Frode Viken
Med utstrekte arma i fortvilelse og trass
Framfor en tanks på den Himmelske Freds Plass
Stod en enslig mann, mens verden såg
Hva et lite og modig menneske kan våg
For en vilje, en tanke om å være fri
Kan vær’ sterkar enn stål og despoti
Vi har sett han før, og vil få sjå han gang på gang
Den ene som står opp mot ufrihet og tvang
Ingenting kjæm av sæ sjøl,
du må gi helt og alt
Svette og tåra smake både beiskt og salt
Når du ønske dæ regnbuen
må du tål ei regnversbyg
– tamme fugla drømme, mens ville fugla flyg
Tanken den e fri, og kan itj settes i bur
Men Sør-Afrikas stemme vart gjømt bak en mur
han va de undertryktes trøst
Og en fengselsmur hemma itj hans røst
For blomsten strekke sæ igjen og på ny
sjøl om sola har gjømt sæ bak ei sky
Vi har hørt han før, og vil få hør han gang på gang
Den ene som står opp mot ufrihet og tvang
På et solsvidd berg kom flere tusen for å hør
Om livet som e evig sjøl om mennesket dør
Det va ved elva Jordans bredd og vann
Han sa: Du kan itj gi med knytta hand
Itj vær redd for mørket, itj vær alein og frys
For æ har tent for dæ et evig lys
Vi hørt han da, og vi vil hør han gang på gang
Den ene som står opp mot ufrihet og tvang
